نیتریت محصول حد واسط در چرخه طبیعی نیتروژن است که افزایش غلظت محیطی آن موجبات مرگ و میر ماهیان آب شیرین را فراهم می کند. پس از آزمایش های اولیه محدوده کشندگی این ماده تعیین و سپس جهت تعیین دقیق LC۵۰ تعداد ۱۸۰ قطعه بچه ماهی سفید با میانگین وزنی ۰/۸±۴/۰۵ گرم، در ۶ گروه (۵ گروه آزمایشی و گروه شاهد) درمعرض غلظت های ۱۳۰، ۱۴۴/۵، ۱۶۱/۵، ۱۸۰، ۲۰۰ میلی گرم درلیتر، نیتریت سدیم قرار گرفتند. آزمایشات به صورت ساکن (استاتیک) و بر اساس روش استاندارد به مدت ۴ شبانه روز (۹۶ ساعت) انجام شد. در مدت اجرای آزمایش اکسیژن محلول، اسیدیته و دمای آب روزانه اندازه گیری و ثبت گردید. میزان متوسط کشندگی (LC۵۰) نیتریت روی بچه ماهیان سفید طی ۹۶ ساعت ۱۴۶/۶۲ میلی گرم در لیتر، با استفاده از روش آماریی Probit analysis تعیین گردید. طی این بررسی در ماهیان مسموم رفتار غیر طبیعی چون بی قراری، شنا در سطح آب، از دست دادن تعادل دیده شد. به منظور مشاهده تغییرات میکروسکوپی بافت کبد، این بافت در ماهیان در حال مرگ در پایان هر ۲۴ ساعت مورد بررسی قرار گرفت. پس از تثبیت بافت ها در فرمالین ۱۰ درصد، مقاطع بافتی با ضخامت ۵ میکرون تهیه و به روش هماتوکسیلین- ائوزین رنگ آمیزی شدند. مهم ترین ضایعات کبد مشاهده شده، خون ریزی ورید مرکزی، آتروفی، نکروزه شدن هپاتوسیت، نکروز کانونی مزمن، cloudy swelling (تورم ابری) و حضور ملانین و صفرا بود. نتایج نشان داد که این ماهی جز ماهیان مقاوم در برابر سم نیتریت بوده و بافت کبد می تواند به عنوان یک بیومارکر شاخص آلودگی نیتریت در این گونه مورد بررسی قرار گیرد.

ماهی سفید یکی از مهمترین ماهیان اقتصادی استخوانی در سواحل ایرانی دریای خزر می باشد. در تحقیق حاضر دو تراکم مختلف بچه ماهی سفید شامل ۴۵۰ و ۷۰۰ گرم در مترمکعب مورد بررسی قرار گرفتند. وزن اولیه بچه ماهیان ۰۴/۱ ± ۴۹/۱۷گرم بوده و در حوضچه های مدور ۳ مترمکعبی بتونی مجهز به جریان آب ورودی (۱۵/۰ لیتر در ثانیه) و هوادهی دائمی در  ۱۰ هفته انجام گرفت. نتایج نشان داند که وزن نهایی ماهیان پرورشی در پایان دوره آزمایش در تیمار اول و دوم به ترتیب به  ۴۳/۱ ± ۱/۳۸ و   ۳۹/۱ ±۱/۳۴ گرم رسید. شاخص های رشد شامل افزایش طول بدن، افزایش وزن بدن، ضریب رشد ویژه، ضریب چاقی و نسبت کارآیی پروتئین در تیمار آزمایشی با تراکم پایین افزایش یافته ولی از میزان ضریب تبدیل غذایی کاسته شد، به طوریکه اختلاف بین تیمارهای آزمایشی با یکدیگر  معنی دار بود (p<۰,۰۵). به علاوه ماهیان پرورش یافته در تیمار با تراکم پایین، میزان زنده مانی (۸/۸۸ درصد) بیشتری نسبت به تیمار با تراکم بالا (۹/۷۶ درصد) داشته و اختلاف آن ها با یکدیگر معنی دار بود(p<۰,۰۵). بنابراین برای پرورش ماهی سفید در استخرهای بتونی با آب دریای خزر استفاده از تراکم ۴۵۰ گرم در مترمکعب مناسب است.  

ماهی سفید، یکی از مهمترین و با ارزش ترین ماهیان استخوانی دریای خزر می­باشد و استفاده از تور گوشگیر یکی از عمده­ترین روش­های صید این ماهی محسوب می­شود که با احتمال مرگ تعداد زیادی از ماهیان، هنگام اسارت در تور همراه است. در این مطالعه تغییرات حسی و ظاهری ماهیان سفید دریای خزر صید شده در مراحل بعد از صید با تور گوشگیر، با تعیین دو تیمار ماهی زنده صید شده (خفگی در هوا) و تیمار ماهی مرده صید شده (مرگ در آب) روی ۳۰ قطعه ماهی مورد بررسی قرار گرفت. اندازه­گیری متغیر­های رنگ در پوست و فیله، سنجش بافتی فیله توسط دستگاه و ارزیابی حسی به مدت ۱۲روز صورت پذیرفت. براساس نتایج، در آزمون رنگ­سنجی میزان ته­رنگ فیله، در آنالیز بافتی فاکتور­های سختی و قابلیت جویدن، و در ارزیابی حسی پارامتر­های بافت و ظاهر آبشش دارای اختلاف معنی­دار بین دو تیمار بودند. احتمال می­رود وجود روند کاهشی-افزایشی مشاهده شده در نتایج اندازه­گیری رنگ با تغییرات آنزیمی-میکروبی و در آنالیز بافتی با تغییرات در سطح سارکومرها و چسبندگی بین فیبرها مرتبط باشد. این بررسی نشان داد که عدم وجود تفاوت معنی­دار در شاخصه­های ظاهری و پارامتر­های رنگی در پوست، همچنان از مهم­ترین چالش­های پیش­روی مصرف­کنندگان برای تمایز و شناسایی ماهیان مرده صید شده با منع مصرف به لحاظ شرعی می­باشد. هر­چند با گذشت زمان و توجه بیشتر به فاکتور­های ظاهر آبشش و بافت ممکن است این مشکل تا­حدودی کاهش یابد. بنابراین، نتایج این پژوهش خواص ظاهری و حسی در ماهیان زنده صید شده نسبت به ماهیان مرده صید شده را مطلوب­تر نشان داد.