پرورش ماهی در سیستمهای بازگردشی طی سالهای اخیر رو به گسترش بوده ولی اثرات استفاده از آب برگشتی به‌خوبی مشخص نیست. هدف از این مطالعه، مقایسه عملکرد رشد، استرس و بیان ژنهای ماهیچهای مرتبط با استرس و رشد قزلآلای رنگینکمان (O. mykiss) در دو سیستم باز و بازگردشی است. به این منظور، قزلآلای جوان تمام ماده با تراکم نگهداری 44 کیلوگرم بر مترمربع و تراکم بارگذاری 1 لیتر بر دقیقه به ازای هر کیلوگرم ماهی در دو سیستم باز (100% آب تازه ورودی) و بازگردشی (با کاهش 66% آب تازه ورودی و جایگزینی آب برگشتی) به‌مدت 60 روز مورد مطالعه قرار گرفت. غلظت آمونیاک کل در سیستم بازگردشی نسبت به سیستم باز افزایش معنیداری نشان داد. نتایج، کاهش معنیدار وزن کل ماهیان را در سیستم بازگردشی و به میزان 5/6% در مقایسه با تیمار سیستم باز نشان داد. در تیمار بازگردشی، طول کل، چنگالی و استاندارد و همچنین، نرخ رشد ویژه، کاهش و ضریب چاقی، افزایش داشت که این اختلافها از لحاظ آماری معنیدار نبود. ضریب تبدیل غذایی افزایش معنیداری را در سیستم بازگردشی نسبی نشان داد. مواجهه با آب برگشتی، افزایش مقادیر هورمون کورتیزول خون و بیان ماهیچهای ژن پروتئین شوک حرارتی 70 (HSP70) را در تیمار بازگردشی نسبت به تیمار باز موجب شد. هیچ اختلاف معنیداری در بیان ماهیچهای ژنهای فاکتور رشد شبه انسولینی 1 (IGF-1) و زنجیره سنگین میوزین (MHC) مشاهده نشد. نتایج این مطالعه نشان میدهد که استفاده از آب برگشتی کاهش اندک برخی از عملکردهای رشد و افزایش میزان استرس ماهی را موجب میشود و این کاهش رشد، مجزا از تغییر در بیان ژنهای مرتبط با رشد ماهیچهای بررسی شده در این مطالعه است.
